TANRI VARSA BİLE NEDEN İTAAT EDİYORUZ?

müslüman bir ailede büyüdüm. islama yaklaşmaya çalıştıkça uzaklaştığımı farkettim. müslüman insanların %80 i kendi dinini bile bilmiyor. mesela kurban bayramı sözde fakirlere yardım amaçlı yapılan bir faaliyet. oysaki adamlar eti toptan fiyatına alıp daha ucuza getirme peşinde. fakire 1 kg et verirken içi gidiyor. paylaşımcılık, samimiyet neredeyse hiç yok. en çok saygıyı, dinini yaşamayı o hakediyor ama bizi sürekli yargılıyor. çok iyi insanlar da tanıyorum ama çoğunluğu bu şekilde kimse inkar edemez. evrim teorisiyle birlikte dinlerin yalan olduğu zaten ortaya çıktı. herşeyi tanrı yarattı diyenler tanrıyı kim yarattı deyince afallıyorlar.

bütün dinlerin kaynağıdır insanların bir şeylere inanma ihtiyacı. öldükten sonra cennete gitmek mi yoksa sonsuza kadar yok olmak mı daha cazip gelir? tanrı var ya da yok bilemeyiz sadece hissederiz. ben var olduğuna inanıyorum ve ona itaat etmek için bir neden de bulamıyorum. iyi ya da kötü kavramı tanrının yargılayabileceği birşey değil. tanrı bize sınırlı bir akıl vermiş ve biz aklımız sayesinde iyi veya kötü kararlar veriyoruz. bütün evrenin yaratıcısı o olduğuna göre dolaylı olarak o da suçlarımıza ortak oluyor. bazı insanlar cennette hurilerle takılırken diğerleri cehennemde acı çekiyor. peki tanrı sadist mi sorusu geliyor? islamda akli dengesi yerinde olmayan insanların sorgulanmayacağı söyleniyor. bence karakteristik özelliklerimiz bize doğuştan gelen birşey. yaşadığımız çevre ve ailemiz bir yere kadar etkilidir. bunun binlerce örneği var. çoğunuzun ailesi müslümandır ama siz deist olmuşsunuz. e peki bir insan kötü bir eylem yaptığında neden cehennemlik oluyor? onun aklı iyiyi ayırt etmeye yetmiyor demekki. bir anlamda o da özürlü. o neden yargılanıyor? kararlarımızı kendimiz vermiyoruz. matrix izleyenler bilir. neo sürekli karar vermeden önce kahine danışır. kahin ise ona zaten karar verdiğini sadece zamana ihtiyacı olduğunu söyler. aslında başından beri yapacağımız eylemleri biliriz ve zamanı gelince yaparız. bu dünyanın bir aldatmaca olduğunu ve gerçek yaşamın başka bir yerde olduğunu düşünüyorum. kendi ahlak kurallarım çerçevesinde kararlar verip yaşamımı sürdürüyorum yetmiyor ama vicdanen rahatım. umarım kendimi anlatabilmişimdir. iyi günler dilerim.

Tanri'yi varligi var eden ve fiziksel evren harici pozitif bir ajan olarak dusunursek "itaat" iradeyi pozitivizme teslim etmekle ayni anlami tasiyabilir. Yani insani kalitelerin [iyi-kotu ayrimi/adelet idragi - gibi] ve kendini farkinda olma olgusunun kaynagi mutlak bir bilinc ise, ve biz de o bilincin bir parcasi - isek, bu durumda Tanri'ya itaat etmek positivizmi ifade eder, yani iyiligi tanimak ve pratige cekmek - gibi.

Quantum mekaniklerine gore evren deterministik bir yapi degil. Yani ozgur iradeden bahsetmemiz kesinlikle mumkun, cunku evrim objelerin tumunde yansiyor. Insanlar da bilincli olmanin disinda kendini farkinda olan canlilar, dolayisiyla secim kabiliyetine sahipler. Ornegin Tanri, neden evreni yaratti diye bir soru sorarsak, kendini tanimlamak icin - seklinde bir cevap verilebilir. Cunku oznellikten baska bir gerceklik yoksa, bir bilincin kendini tanimlamasi mumkun olamaz. Insan da ayni sekilde, oznelliginden ayri yapilar icerisinde kendini taniyabilen, dolayisiyla karar verme ve ozelliklerini secimle yansitma kabiliyetine sahip olabilen bir varlik. DNA'si kendini bilincli bir varlik kilmis olabilir (cogu hayvanlar gibi), fakat bu kendini farkinda yapmaz bir canliyi. Kendini farkindaligin tanrisal bir amac tasidigini dusunuyorum, fakat henuz tam bir hukum vermis degilim tabi ki.

Sonuc itibariyle tanri varsa neden itaat ediyoruz? (etmiyoruz da etmeli miyiz¿) Cunku varligi var eden ve bize dualiteyi tanitan bir bilinc varsa, dogru secimleri yapmamiz gerekir - itaat kisaca bu. Var olanin sifatlarini taniyip yanlis secimler yaparsak (gunes'i sondurmek gibi) sonuclari da insaniyet adina negatif olur, mantiksal acidan.