Anasayfa
Herkese merhaba,
Ben Didem. Ne asiri dindar nede inancsiz bir aileden geliyorum. Ailemde namaz kilan, orunc tutan kimse yoktur, hatta evimizde kur-an bile bulunmaz diyebilirim ama ailem kendini deist, agnostik, dindar vs. seklinde adlandirmamislardir hic bir zaman. Tabi bende ailemden gelen yetisme tarziyla bu sekilde buyudum ama yatmadan once dua eden biriydim, bunu yapmayi seviyordum, Allaha yakin olmayi seviyordum. (Tabi sonradan Tanriya yakin olma seklinin bu olmadigini gordum.)
Daha sonrala arastirmaya basladim, okulda din derslerinde ovulerek anlatilan seyler bana itici geliyordu. Ve Allahin o ben yuceyim, ben en iyiyim, bana ibadet edin, onumde egilin, yoksa sizi yakarim vs. insani duygulari beni dinden uzaklastiriyordu. Allah zaten bir degil miydi? Kuranda oyle demiyor muydu? Yaratan neden kendini insani duygularla tatmin etmeye calisacakti ki? Nasil boyle bir ego olabilirdi ki en yuce olanda.. Olamazdi boyle. Bir yanlislik vardi.
Okumaya basladim, arastirdim internetten. Kimlik arayisina girdim. Ne oldugumu bilmek istiyordum. Benim inanis seklim neydi? Evet, bir Tanri vardi. Ama bu bahsedilen Allah degildi.. Benim Tanrim boyle olamazdi.
Once agnostisizm ilgimi cekti ama beni tatmin etmemisti bu. Bir Tanrinin oldugunu biliyordum, hissediyordum kalbimde. Bunu karsilayacak bir sey olmaliydi benim inancim. Ateist olma dusuncesi hic aklimdan gecmedi zaten.. Panteizmde mantikli gelmisti bana. Her sey tanriydi aslinda. Bunu benimsemistim, sevmistimde bu dusunceyi. Ama yinede bir seyler eksikti sanki, tatmin olmamistim yine.
Okudum, muslumanlik hakkindada okudum tabii, yoksa nasil karar verebilirdim ki on yargilarla? Ama okudukca kuranda anlatilan Allahi, Muhammedi, yada onlarla ilgili seyleri sevmedigimi farkettim. Dedigim gibi benim Tanrim bu degildi. Kalbimde inandigim Tanri iyiydi. Benim Tanrim bir elci gondermezdi. Muhammed gibi bir elci. Muhammed gibi ahlaki yonden sifir olan birinin anlattigi dine nasil inanilirdi ki zaten? Uzun uzun bahsedebilirdim aslinda Muhammedin bu yonlerinden ama hepimiz biliyoruz, o yuzden gerek yok onun yaptigi nefret edilesi seyleri anlatmaya. Dinlerin bana gore olmadigini anlamistim zaten, dinlerin sacmaliktan ibaret oldugunu biliyordum.
Arastirdikca benim inandigim seklin bir adi oldugunu ogrendim. Buna deizm deniyordu.
Hosgeldiniz bolumunde birinin yazisinda okudum -ozur dilerim kim oldugunu hatirlayamadim- orada suda olan bir bocegi kurtarmak icin egilip yaprakla onu ordan cikardigini yazmisti. Bunu okudugumda icim mutlulukla kaplandi. Ne kadar huzur verici degil mi? Ne demek oldugunu cogumuzun bilmegi bir seyler okumaktansa, oruc tutup yada namaz kilip Allaha yakin olunabilecegini sanmaktansa bu daha huzur verici degil mi? Tanri'nin yarattiklarina saygi gostermek onlari sevmek Tanriya en guzel yakin olma sekli degil mi? Neden baska, sacma sapan yollar arayalim ki?
Evet benim kendi aklimi kullanarak, dusunerek ulastigim sonuc bu. Ben buyum. Huzurluyum, inandigim seyi seviyorum, Tanriya bu yolla inanmayi seviyorum.
Ben Didem. Ne asiri dindar nede inancsiz bir aileden geliyorum. Ailemde namaz kilan, orunc tutan kimse yoktur, hatta evimizde kur-an bile bulunmaz diyebilirim ama ailem kendini deist, agnostik, dindar vs. seklinde adlandirmamislardir hic bir zaman. Tabi bende ailemden gelen yetisme tarziyla bu sekilde buyudum ama yatmadan once dua eden biriydim, bunu yapmayi seviyordum, Allaha yakin olmayi seviyordum. (Tabi sonradan Tanriya yakin olma seklinin bu olmadigini gordum.)
Daha sonrala arastirmaya basladim, okulda din derslerinde ovulerek anlatilan seyler bana itici geliyordu. Ve Allahin o ben yuceyim, ben en iyiyim, bana ibadet edin, onumde egilin, yoksa sizi yakarim vs. insani duygulari beni dinden uzaklastiriyordu. Allah zaten bir degil miydi? Kuranda oyle demiyor muydu? Yaratan neden kendini insani duygularla tatmin etmeye calisacakti ki? Nasil boyle bir ego olabilirdi ki en yuce olanda.. Olamazdi boyle. Bir yanlislik vardi.
Okumaya basladim, arastirdim internetten. Kimlik arayisina girdim. Ne oldugumu bilmek istiyordum. Benim inanis seklim neydi? Evet, bir Tanri vardi. Ama bu bahsedilen Allah degildi.. Benim Tanrim boyle olamazdi.
Once agnostisizm ilgimi cekti ama beni tatmin etmemisti bu. Bir Tanrinin oldugunu biliyordum, hissediyordum kalbimde. Bunu karsilayacak bir sey olmaliydi benim inancim. Ateist olma dusuncesi hic aklimdan gecmedi zaten.. Panteizmde mantikli gelmisti bana. Her sey tanriydi aslinda. Bunu benimsemistim, sevmistimde bu dusunceyi. Ama yinede bir seyler eksikti sanki, tatmin olmamistim yine.
Okudum, muslumanlik hakkindada okudum tabii, yoksa nasil karar verebilirdim ki on yargilarla? Ama okudukca kuranda anlatilan Allahi, Muhammedi, yada onlarla ilgili seyleri sevmedigimi farkettim. Dedigim gibi benim Tanrim bu degildi. Kalbimde inandigim Tanri iyiydi. Benim Tanrim bir elci gondermezdi. Muhammed gibi bir elci. Muhammed gibi ahlaki yonden sifir olan birinin anlattigi dine nasil inanilirdi ki zaten? Uzun uzun bahsedebilirdim aslinda Muhammedin bu yonlerinden ama hepimiz biliyoruz, o yuzden gerek yok onun yaptigi nefret edilesi seyleri anlatmaya. Dinlerin bana gore olmadigini anlamistim zaten, dinlerin sacmaliktan ibaret oldugunu biliyordum.
Arastirdikca benim inandigim seklin bir adi oldugunu ogrendim. Buna deizm deniyordu.
Hosgeldiniz bolumunde birinin yazisinda okudum -ozur dilerim kim oldugunu hatirlayamadim- orada suda olan bir bocegi kurtarmak icin egilip yaprakla onu ordan cikardigini yazmisti. Bunu okudugumda icim mutlulukla kaplandi. Ne kadar huzur verici degil mi? Ne demek oldugunu cogumuzun bilmegi bir seyler okumaktansa, oruc tutup yada namaz kilip Allaha yakin olunabilecegini sanmaktansa bu daha huzur verici degil mi? Tanri'nin yarattiklarina saygi gostermek onlari sevmek Tanriya en guzel yakin olma sekli degil mi? Neden baska, sacma sapan yollar arayalim ki?
Evet benim kendi aklimi kullanarak, dusunerek ulastigim sonuc bu. Ben buyum. Huzurluyum, inandigim seyi seviyorum, Tanriya bu yolla inanmayi seviyorum.
